உள்ளம் உறங்காது!

 உள்ளம் உறங்காது!

புத்தகம் இங்கு உள்ளது  👈

மனம் என்பது மனிதனை மகத்தானவனாக மாற்றக் கூடிய மகோன்னத உயிர் சக்தியின் வெளிப்பாடு என்பதினால், உயிருள்ள உடலைக்கொண்ட மனிதன் தனக்குக் கிடைத்த மகத்தான மனதைக்கொண்டு, அதில் ஏற்றி வைத்துக் கொண்ட ஏராளமான எண்ணங்களை பரிசீலித்துப் பார்த்து, அதன் நன்மை - தீமைகள் என்ற இருமைகளை பகுத்தறிகின்ற பொழுதுதான், அவன் மனிதன் என்பதில் இருந்து புனிதன் என்பவனாக உயருகிறான்.

அன்பே சிவம்

 அன்பே சிவம்!

புத்தகம் இங்கு உள்ளது  👈

சிவம் என்னும் சொல்லுக்கு “நன்மை” என்று பொருள்..! 

எங்கும் நன்மை! எதிலும் நன்மை! உள்ளது. 

அதையே எங்கும் சிவம்…! எதிலும் சிவம்…! என்கிறார்கள்..! ஆக அனைத்து உயிர்களிடமும் நன்மையைக் கண்டு, அன்பு செலுத்துவதே சிவ மயமாதல் எனலாம். 

அதனால்தான் பேச்சு வழக்கில் கூறப்படும் வார்த்தை நன்மை உண்டாகட்டும் எனக் கூறவேண்டுமானால், சிவ சிவா என கூறுவது இயல்பு. 

சிவம் என்பதில், சி-சிகாரம் + வ-வகாரம் + ம்-மகாரம் என்ற மூன்று எழுத்துக்களில் சிகாரம் என்றால் - அறிவு என்றும், வகாரம் என்றால் - மனது என்றும், மகாரம் என்றால் - ஆற்றல் அல்லது மாயை என்றும் பொருள்படும். 

அதில், முதல் எழுத்தாகிய ‘சி’ என்ற அறிவை கொண்டு, ‘வ’ என்ற மனதில் குடிகொண்டுள்ள ‘ம்’ என்ற மாயையை அறிந்து, அதன் வாயிலாக சிவத்தை அறிவதே இங்கு சிவ மயமாதல் எனப்படும்.

காரண சரீரம்

காரண சரீரம்!

==========

(விளக்கம்)

^^^^^^^^^

புத்தகம் 👈

ஒலிப்பேழை MP3 - ல் கேட்க...

இந்த 'நான்' எங்கிருந்து அல்லது எதிலிருந்து தோன்றுகிறது?

என்பதை சற்று ஆழமாக ஆராய்ந்தால், அந்த “நான்” என்ற உணர்வும் அந்த காரண சரீரத்திடமிருந்தே உண்டாகிறது. ஆனால், இதிலிருந்து வெளிப்படுகின்ற “நான்” தனித்துவமான தன்னுடைய ‘நான்’ என்று மனம் நினைத்துக் கொள்வதால், அது, மனம், புத்தி, சித்தம் மற்றும் அஹங்காரம் என்ற அடுத்தடுத்த பரிமாணத்தில் சிக்கிக் கொள்கிறது.

இந்த சிக்கலின் காரணமாக ஈஸ்வரனின் காரணத்தேகத்தை தனித்த தன்னுடைய தேகமாகக் கருதிக் கொள்கிறது. ஆனால், உண்மையில் காரணத் தேகம் என்ற ஒன்று, பிரபஞ்ச மனமாகிய “ஈஸ்வரன்” என்பதினால், அதை ‘மாயை’ என்றே சாஸ்திரம் அழைக்கிறது.

அதாவது, ‘மா’ என்றால் ஒடுங்குதல் என்றும், ‘யா’ என்றால் விரிதல் என்றும் பொருள்.

ஆக, இந்த மனம் விரிந்து உலகம் தோன்றுவதற்கும், ஒடுங்கி உலகம் மறைவதற்கும் இந்த காரண சரீரம் என்ற மாயையே காரணம் ஆகும்.

பொதுவாக, மாயை எனும் சொல்லே உலகம் தன்னிலிருந்து தோன்றுவதற்கும், தன்னில் வந்து ஒடுங்குவதற்கும் அடிப்படைத் தத்துவம் ஆகும். அதாவது, இல்லாததை இருப்பதாகக் காட்டி மனதை மயக்குவது “மாயை” எனலாம்.

அப்படிப்பட்ட இந்த காரண சரீரத்தை நிலையானதா?, நிலையற்றதா? என அறிய முடியாததாக இருப்பதினாலும், அதில் புதைந்துள்ள அறியாமைகள் வெளிப்படாத நிலையில் அது விதை (பீஜம்) வடிவாக உள்ள நிலையைத்தான் 'அவ்யக்தம்' என்று சாஸ்திரம் அழைக்கிறது.

அதாவது, காரண சரீரம் வெளிப்படாத நிலையில் அவ்யக்தமாக இருக்கின்றது.

இதுதான் நாம் ஆழ்ந்து உறங்குபோது நிகழ்கிறது.

அதாவது, நாம் உறங்கும்போது, நம்முடைய மனம் மற்றும் உடல் அந்த காரண சரீரத்தில் ஒடுங்கி விடுகிறது. அதாவது, நம்முடைய விழிப்பு நிலையில், இந்த ஸ்தூல சரீரத்தினால், நாம் பெற்ற அனுபவங்கள்யாவும் ஒரு விதையாக, அதாவது, வெளிப்படாமல் அவ்யக்தமாக ஒடுங்குகின்றன.

அதுப்போன்றே, கனவு நிலையில் சூக்கும சரீரத்தினால், நாம் பெற்ற அனுபவங்கள் யாவும் ஒரு விதைப்போன்று அவ்யக்தமாக ஒடுங்குகின்றன. இவ்வாறு ஒடுங்கும் இடமே காரண சரீரம் ஆகும்.

நன்றி!

 

ஆடு - சிங்கம் (சிறு கதை)

ஆடு! - சிங்கம்! (சிறு கதை)

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

கதை புத்தகம் 👈

கதையில் வரும் இளம் சிங்கம், மூத்த சிங்கத்தைக் கண்டவுடன் “நான் உன்னைப் போன்று சிங்கமாக ஆவதற்கு ஏதாவது வழி இருக்கிறதா!...? என்று கேட்டால்....

அதற்கு அந்த மூத்த சிங்கமும் வேடிக்கையாக நீ யோகா பழக வேண்டும், தலைகீழாக நிற்க வேண்டும், நாள்தோறும் பூசைகள் செய்ய வேண்டும், அத்துடன் அனுதினமும் மூச்சு பயிற்சிகளை விடாமல் மேற்கொள்ள வேண்டும், உண்ணா நோன்பு கடைப்பிடிக்க வேண்டும், புண்ணியக் காரியங்கள் செய்ய வேண்டும், அத்துடன், அனைத்தையும் துறந்த துறவியாக வேண்டும்…. முக்கியமாக முடிந்த போதெல்லாம், “நான் சிங்கம்”, “நான் சிங்கம்” என்று ஓயாமல் ஜெபம் செய்துக் கொண்டே இருக்க வேண்டும் என்றெல்லாம் கூறுவதாக வைத்துக்கொள்வோம்.

அந்த இளம் சிங்கமும் இவைகளையெல்லாம் உண்மையெனக் கடைபிடித்துக் கொண்டிருந்தால், அவைகள் எல்லாம் வீண் முயற்சியாகிவிடும்.

ஏனெனில், அந்த இளம் சிங்கம் ஏற்கனவே சிங்கம்தான்.

ஆகவே, தன்னை அறிய வேண்டுமானால், இங்கு விழிப்புதான் வேண்டுமே தவிர….!

வீணான பயிற்சிகள் எதுவும் வேண்டியதில்லை!.

நன்றி!

 

ப்ரஹ்மம் - மாயை

பிரம்மமே இந்த பிரபஞ்சமாக அல்லது இயற்கையாக நம்மால் உணரப்படுகிறது. அதன்மீது பகவான் ஸ்ரீசங்கரர் தன் விளக்கத்தை வெளிப்படுத்தியதுதான் பாம்பு - கயிறு மற்றும் திருக் - திருஷ்யம் போன்ற அத்வைத தரிசனம் ஆகும்.

இதிலே, ஆதி வேதாந்தம் ஒன்றேயான பிரம்மத்தின் துவக்கம் மற்றும் விரிவு போன்ற நிலைகளை இந்த பிரபஞ்சமாக ஏற்றுக் கொண்டது. அதிலே, பிரம்மம் வேறு, பிரபஞ்சம் வேறு என்றாலும், அந்த பிரபஞ்சத்தின் மூலக் காரணம் இந்த பிரம்மம்தான் என்றது.

ஆனால், பகவான் ஸ்ரீசங்கரர் கூறும் அத்வைதமோ பிரம்மம் மட்டுமே உள்ளது என்றும், அதை பிரபஞ்சமாக எண்ணி மயங்குவது ஜீவாத்மாவின் அவித்தை அல்லது அறியாமையினால்தான் என்றும் கூறப்படுகிறது. அதிலே, அந்த அறியாமையை நாம் அறிந்ததுமே உண்மை மாறிவிடுகிறது.

ஆக, நாம் அறிந்தது நம்மில்தான் நிலையாக உள்ளது. என்பது இவரது சித்தாந்தம்.

ஆதிசங்கரரின் கயிறும், பாம்பும் பற்றிய நியாயககருத்து கூறவருவது என்னவெனில், ஒரு கயிறு பாம்பாகத் தெரியும் வரை, அது பாம்பாகவே உணரப்படுகிறது.

அவ்வாறு பாம்பாக உணரும் போது, அந்த கயிறானது உண்மையில் பாம்பாகவே உள்ளது.

அதாவது, அது பாம்பாக உள்ளதிலிருந்து சற்றும் மாறவே இல்லை.

ஆனால், அதன்மீது வெளிச்சம் பட்டவுடன் அப்படியே தலைகீழாக மாறி, இதுவரை பாம்பாகத் தெரிந்தது, தற்போது கயிறாகத் தெரிகிறது...!

அதாவது, இரண்டுமே ஒன்றுதான் என்பதற்கு இதைவிட வேறு ஆதாரம் என்ன உள்ளது....? எனவே அந்த பாம்பிற்கு ஆதாரமாக கயிறு மட்டுமே அங்கு இருந்தது என்கிறார்.

இதுப்போன்றே, ப்ரஹ்மம் ஒன்று மட்டும்தான் உள்ளது, அதன் வாயிலாக வெளிப்பட்டதுதான் இந்த மாயை என்ற பிரபஞ்சம் என்பதை ஞானம் என்ற வெளிச்சம் வந்தால் மட்டுமே ஒருவன் தன்னை உணர்ந்த உயர்ந்த நிலைக்கு வரமுடியும்.

நன்றி!

திருக் - திருஷ்ய விவேகம்!

புத்தகம்  👈

 திருக் - திருஷ்ய விவேகம்!

========================

கயிற்றை பாம்பு என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கின்ற அறியாமை அகன்றால், அது பாம்பு அல்ல கயிறுதான் என்று உணருவதுபோல, மாயை என்பதை அறிந்தால் ப்ரஹ்மமே நித்தியம், அதுவே சத்தியம் என்பதையும், அந்த “ப்ரஹ்மமே நான்” என்பதையும் உணரலாம் என்பதே தத்துவ தரிசனம். 

ஆக, பாம்பாகத் தெரியும் கயிறை உணர அறிவும், விழிப்புணர்வும் அவசியம். அவ்வாறே, இந்த உலகமாகத் தெரியும் ப்ரஹ்மத்தை உணர “ஞானம்” அவசியம். அந்த ஞானத்தின் மூலம் நித்தியமான சத்தியத்தை உணரலாம் என்கிறது அத்வைதம். 

சரி!, இந்த மாயை எப்படி வந்தது? எப்போது வந்தது? ஏன் வந்தது? 

இந்த மாயை என்பது பற்றிப் பலரும் பலவிதமாகக் கூறுவதற்குக் காரணம், அவர்கள் எல்லோருமே பெரும்பாலும் எதிர்மறையாகவே பொருள் எடுத்துக் கொள்கின்றனர். 

மித்யா அல்லது மாயை என்பது அறியாமை என்றும், நிலையாமையை நிலைத்தவை எனக் கொள்ளும் மயக்கம் என்றும், அந்த மாயையிலிருந்து விடுபட்டால்தான் பிரம்மத்தை அறிதல் சாத்தியம் என்றும், மேலும், அந்த மாயை என்பதே துறக்கப்பட வேண்டிய ஒன்று என்பது போல, எல்லாமே ஏற்றி எண்ணங்களாக உள்ளன. 

இந்த குழப்பம் மற்றும் ஏற்றிவைக்கப்பட்ட எண்ணங்கள் மூலம் இந்த மாயையைக் கண்டு மனம் மயங்குகின்றனர், அத்துடன் அந்த மாயைக் கண்டு அஞ்சுகின்றனர். 

ஆனால், அரிதான உண்மை ஒன்று உண்டு. 

அது, அந்த மாயையே ப்ரஹ்மத்தை அறிவதற்கான திறவுகோல் என்றால் உங்களால் ஏற்றுக் கொள்ள முடிகிறதா...?

ஆம்! அதைப் பற்றி அறிய ஆவல் உண்டாகுமானால், இந்த நூலைப் படித்துப் ப்யன் பெறலாம்.

நன்றி! 👀

மனமும்! சுய அறிவும்!

 

மனமும்! சுய அறிவும்!

இந்த மேலே உள்ள லின்கினை அழுத்தி பதிவிறக்கம் செய்து படிக்கலாம்.!

மனமும், சுய அறிவும்!

==================

இருப்பது ஒன்றே எனும்போது, எண்ணங்கள் எவருக்கு உண்டாகிறது....!

அதாவது, *மனம் என்பது எங்கிருந்து உதிக்கிறது....?*

இருப்பது ஒன்று என்றால், அதற்கு வேறாக மனம் என்ற மற்றொன்று இருக்க முடியுமா....!?

அப்படி மனம் என்ற மற்றொன்று தனக்கு வேறாக உள்ளது என்று நினைத்துக்கொண்டு இருப்பவர்கள் மட்டுமே, அந்த மனதை அமைதியாக வைத்திருக்க வேண்டும், அதன் கவனத்தை நம் பக்கம் திருப்ப வேண்டும், அதனால், மனம் கடந்த மனோலயம் உள்ளது என்றும், மனதை மயக்கும் மற்ற பல பயிற்சிகளை பற்றிக் கொள்கின்றனர்.

ஒரு மீனுக்கு நான் தண்ணீரில்தான் இருக்கிறோம் என்பதை என்றுமே அறிந்துக் கொள்ள முடியாது. அத்துடன் அதற்கு வேறாக தண்ணீர் உள்ளது, அதை அருந்த வேண்டும் என்ற தாகமும் அதற்குக் கிடையாது.

ஆனால், அறிவினால் மேம்பட்ட மனிதன் தன் சுய அறிவை தன்னில் உணரத் தொடங்குவதினால், உண்டாகும் தாகம், தன்னை அறிய தனக்கு வேறாக வெளியே ஏற்றி வைக்கப்பட்ட எண்ணங்களாக உள்ள புற அறிவை, சுய அறிவென்று எண்ணிக்கொள்கிறான்.

அறியாமையினால், அந்த சுய அறிவாகவே “நான் இருக்கிறேன்” என்பதை அறியாமல், அதை தனக்கு வேறாக வெளியே அறிய முயற்சிக்கிறான்.

அதாவது, ஒரு மீன் ‘தான் தண்ணீரில் இருப்பதை’ அறியாமல், தனக்கு தண்ணீரைக் காட்டிக் கொடுங்கள் என்பது போன்று இவன் முயற்சிக்கிறான்.

அதே சமயம், அவனிடம் உள்ள அந்த அதீத சுய அறிவு, தன்னை தனக்கு அறிவிக்க ஆவல் கொண்டு, தன் அறிவின் வெளிப்பாடாக வெளியே பலவற்றைப் படைத்துக் கொள்கிறது.

அதுவே சாஸ்திரம், சத்குரு போன்றவைகள் எல்லாமே!...

கடவுள் துகள்

கடவுள் துகள்!

===========

இன்று உலகம் தேடிகொண்டிருக்கும் ஆய்வாளர்கள் சொல்லாத ஒரு அறிய உண்மையை நம்முடைய மகான் திருமூலர் அன்றே கூறிவிட்டார்.

ஹிக்ஸ் போசோன் சொல்லும் அந்த கடவுள் துகள் எப்படி இருக்கும்?...

 

கடவுள் துகள் புத்தகம்     👈

ஆகவே, அணுவுக்குள் அணுவானவனை, உங்கள் உயிருக்கு உயிரானவனை (சீவனை) சிவம் என்று அறிவதில் ஏன் தயக்கம்?.... அத்துடன், அணுக்கூட்டங்களின் தொகுப்பாகிய இந்த உடலை ஆளுகின்ற அந்த அறிவை, ஆன்மாவை, உயிரைப்பற்றி உரைக்கும் உன்னத வேத வாக்கியத்தை உணர்வதில் என்ன உறக்கம்?. ஆகவே, “அதுவாகவே நான் இருக்கிறேன்” என்று கூறுவதில் என்ன மயக்கம்!...? 

ஆகவே, உன்னுடைய உணர்வாகிய உயிரே உண்மையில் சிவம்…! என்று அனுபவமாக உன்னால் உணர்ந்துக் கொள்ளலாமே தவிர, அதை உனக்கு வேறாக ஆலயங்களில் தேடி அலைவதினால், ஒரு நாளும் உன்னுடைய அனுபவமாக்க முடியாது என்பதை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும். 

தேடிக் கண்டுகொண்டேன் - 

திருமாலொடு நான்முகனும்

தேடித் தேடொணாத் தேவனை என்னுளே

தேடிக் கண்டுகொண்டேன்.

சாதன சதுஷ்டயம்

 

சாதன சதுஷ்டயம்

இந்த நூலைப் படிக்க கீழே உள்ள லின்கினை அழுத்தவும்.

சாதன சதுஷ்டயம் புத்தகம்  👈

“சாதன சதுஷ்டயம்” என்ற நான்கு சாதனங்களை விவேகம், வைராக்கியம், சமாதி சட்க சம்பத்தி, முமுக்ஷுத்துவம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. இதனை “சாதன சதுஷ்டய சம்பத்தி” என்றும் அழைக்கலாம்.

  இதில், “விவேகம்” என்பது இந்த உலக வாழ்க்கையில் எது நிலையானது, எது நிலையற்றது என்பதனைப் பற்றி சிந்தித்து, அதனைப் பற்றிய சரியான புரிதல் உண்டாவதே ஆகும்.

 அடுத்து, இந்த உலக சுகத்தின் மீதும், மறு உலகங்களான சொர்க்க லோகம், பித்ரு லோகம், பிரம்ம லோகம் போன்ற லோகங்களை அடைய வேண்டும், அங்கு சென்று சுகமாக இருக்க வேண்டும் என்ற அறியாமை கொண்ட ஆசைகளை அகற்றுவதே “வைராக்கியம்” ஆகும்.

 அத்துடன், மனவடக்கம், புலனடக்கம், தியாகம், பொறுமை, நம்பிக்கை, ஒருமுகப்படுதல் போன்ற ஆறு நற்பண்புகளை அடைவதே “சமாதி சட்க சம்பத்தி” எனப்படும்.

 இறுதியில் முக்தியை விரும்புகின்ற உத்தம சாதகனுக்கு உண்டாகும் உண்மையான ஆசையே “முமுக்ஷுத்வம்” எனப்படும்.

பேருணர்வும்! உள்ளுணர்வும்!

பேருணர்வும் - உள்ளுணர்வும் =========================== மனிதனிடம் உள்ள பிரக்ஞை (உணர்வு) இன்னும் தன் சுயநிலையை உணரவில்லை என்றே கூறலாம். அதாவது, மனிதனிடம் காணப்படும் பிரக்ஞை இப்போதிருக்கும் நிலையில், பெருமளவுக்கு, இன்னும் மனதின் பிம்பங்களைச் சார்ந்துதான் இயங்குகிறது. தூயப் பிரக்ஞை என்பதை, இன்னும் நம்மில் பெரும்பாலானவர்கள் அறிய முடியாத ஒன்றாகத்தான் அனேகமாக இன்றுவரை இருக்கிறது. பிரக்ஞை மனதின் ஏற்றி வைக்கப்பட்ட எண்ணங்களின் ஆதிக்கத்திலிருந்து விடுபட்டு, தனக்குள் தானே விழித்துக்கொள்ளும் போதுதான், அதன் உண்மைத்தன்மையை உணர்கிறது. அதுவரை மேகங்களால் மறைக்கப்பட்ட சூரியன் போன்று பிரகாசிக்க முடியாமல் இருக்கிறது. அதாவது, ஏற்றி வைக்கப்பட்ட ஏராளமான எண்ணங்களால் உண்டான மனதின் ஆதிக்கத்தில் இருந்து அது விழித்துக்கொள்ளும் போது மட்டுமே, மனிதன் பிரபஞ்ச பிரக்ஞையின் பரிமாண தளங்களின் மேல் நிலையை நோக்கி முன்னேறுகிறான். புதியதொருஉயர் அறிவுத்தளத்தை அடைகிறான். அதாவது, ஒரு அறிவு முதல் ஆறு வரை படிப்படியாக முன்னேறிய நிலையில், இந்த ஆறாம் அறிவுப் பரிமாணத்தினைக் கொண்டு தன்னை அறிய ஆவல் கொண்டால், அதை விட உயர் அறிவுப் பரிமாணத்துடன் கூடிய உன்னத உணர்வுத்தளத்தில், அவனுடைய பிரக்ஞையும், பார்வையும் புதிய ஆற்றலை அடைகின்றன. இதனால், இவனிடம் இன்னும் விழிப்புக் கொள்ளாத நிலையிலிருக்கும், பல புதிய சக்திகள் மற்றும் சித்துக்கள் அவனுக்கு வந்து சேர்கின்றன. அப்பொழுதுதான், ‘நான்' என்னும் உணர்வு, பிரக்ஞையின் அடிப்படைத் தன்மையாக இருப்பதால், தூய பிரக்ஞை நிலையில்தான், அவனது சுத்தப் பிரக்ஞையான 'நான்' உணர்வு நிலைத்து நிற்க முடியும். இந்த நிலைதான், பிரபஞ்சம் தன்னைத்தானே உணர்ந்துக் கொண்ட முதல் சுயவுணர்வு நிலை என்றும் கூறலாம். பிரபஞ்சம் நம் அனைவரின் வழியாகவும் படிப்படியாகத் தன்னைத் தானே உணர்ந்துகொள்கிறது. அதாவது, படைக்கப்பட்ட உயிரினங்களின் பரிணாம வளர்ச்சியும், அவைகளுக்கு கிடைத்துள்ள அறிவாற்றலின் பரிமாணமும் படிப்படியாக முன்னேறியதின் அர்த்தம் இதுதான். நம்முடைய உயர் வாழ்க்கை என்னும், இந்த ஜாலம் மிகுந்த அனுபவத்தின் அடிப்படைப்பயனே, நாம் இந்தப்பிரபஞ்சம்தான் என்னும் உயரிய உண்மையை நேரடியாக உணர்ந்துக் கொள்வதுதான். அத்தகைய, அந்த எல்லையில்லா பிரபஞ்ச பேருணர்வு, அதன் எல்லைக்குள் இருக்கும் இந்த உடலில்உள்ளுணர்வாக உணர முடியும். அதைத்தான் நம் சித்தர் பெருமக்கள் “அண்டத்தில் உள்ளது, பிண்டத்தில் உள்ளது” என்றனர். இந்த சித்தர்கள் கூறியதின் உள்ளார்ந்த கருத்து என்னவெனில், நம் உடலிலும், மனத்திலும் இயங்கும் பிரபஞ்சப் பிரக்ஞை (உள்ளுணர்வு) நம்மை நமக்கு ‘நான்' என்று அடையாளம் காட்டுகிறது. அதேப்போன்று, இந்த அகண்ட பிரபஞ்சப் பிரக்ஞையான பேருணர்வு என்ற ‘நான்' தன்னை என்னவாகக் காண்கிறது? இந்த மாபெரும் பிரபஞ்சத்தை, அதாவது இந்த விஸ்வத்தை, தன் உடலாகத்தான் அது காண முடியும், அல்லவா? அதாவது, தன் ரூபத்தை அது விஸ்வரூபமாகத்தானே காண முடியும்? ஆக, நம் ஒவ்வொருவரின் பின்னாலும் இருந்து இயங்கும், அந்த அகண்டாகாரமான ‘நான்'தான், உண்மையில் நம் ஒவ்வொருவரின் உடல்கள் மற்றும் மனங்கள் வழியாகத் தன்னை அறிந்துக் கொள்கிறது. இந்த பேருண்மையை ஒருவர் தன்னுள் உணரும் பொழுது மட்டுமே, அவர் தன்னுடைய தற்போதைய தளத்திலிருந்து, தன்னை தானே பார்த்துக்கொள்ள முடிகிறது. அப்போதுதான் நம்மையே நாம் விஸ்வரூபமாகக் காணமுடியும். அதாவது, நம்மை நாம் இந்த பிரபஞ்சமாகக் காணமுடியும். அப்பொழுதுதான், “நான் இந்த பிரபஞ்சத்தில் இருப்பதைப் போன்று, இந்த பிரபஞ்சம் என்னுள் இருக்கிறது” என்ற ஆழமான கருத்தும் புரியவருகின்றது. இந்த உடல் மட்டும்தான் ‘நான்’ என்னும் எண்ணத்தை விடுத்து, தனக்குள் இருந்து இயங்கும் பேருணர்வுப் பிரக்ஞையை, இந்த பிரபஞ்சப் பிரக்ஞை என்று புரிந்துக் கொண்டால்தான் விஸ்வரூபம் என்னும் கருத்தின் உட்பொருளை, நாம் அனுபவபூர்வமாக உணர்ந்துக்கொள்ளலாம். இந்த உண்மை தெள்ளத் தெளிவாகத் தெரியவரும் பொழுதுதான் திருமூலர் கூறிய ‘தெள்ளத் தெளிந்தார்க்கு சீவன் சிவலிங்கம்’ என்பதும் புரிய வரும். அவர்களே, மரணத்தை வென்றவர்கள். ஆம்! அவர்களுக்கு மட்டுமே ‘என்` மரணம் என்று தனியாக ஏதுமில்லை! இந்த மரணம் என்பது, வந்து போகின்ற இந்த உடலுக்குத்தானே தவிர தனக்கு இல்லை என்ற புரிதலில், நான் பிறப்பதும் இல்லை!, இறப்பதும் இல்லை என்ற நிலையில், அவர்களுக்கு மரண பயம் என்பது முற்றிலும் அற்றுப் போகின்றது. அவனையே ஞானி, யோகி, ப்ரஹ்மம் என்று பலவாறாக அழைக்கப்படுகிறது. நன்றி!

நிர்வாண சடகம்

Audio MP3  👈

Book 👈

நிர்வாண சடகம் =============== சடகம் என்றால் ஆறு என்று பொருள். இது ஆறு ஸ்லோகங்கள் கொண்டது. இந்தத் தேகம் நானல்ல, எனது இந்திரியங்கள் நானல்ல என்று நாம் பார்க்கும் அனைத்து உபாதிகளையும் வேதாந்த வாக்கின்படி நீக்கிவிட்டு, “இதுவல்ல, அதுவல்ல” என்று கூறி, இறுதியில் எஞ்சியுள்ள ஜீவான்மாவும், பரமான்மாவுன் ஒன்றே என்று சொல்லும் வேத மகா வாக்கியங்களின் உண்மையை ஆராய்ந்து மிக அழகாக எழுதப்பட்ட இந்த ஆறு ஸ்லோகங்களும் பகவான் ஸ்ரீ ஆதிசங்கரரால் இயற்றப்பட்டது. எல்லாவற்றிற்குமே ஒரு தொடக்கமும், வளர்ச்சியும், முடிவும் இருப்பது தெரிகிறது. இவை அனைத்திற்கும் மூலகாரணமாக இருப்பதும், இவைகள் அனைத்தையும் சாட்சியாகப்பார்த்துக் கொண்டு இருக்கும் “நான்” இவைகளில் இருந்து வேறுபட்டவன். நமது உடல் நமக்குத் தெரிந்த பின்தான் உலகமே நமக்குத் தெரிய வருகிறது. அந்த உலகத்தை நாம் நமது சூக்ஷ்ம ஐம்புலன்களால் அறிகிறோம். ஐம்புலன்களும் செயல்பட அதனதற்கு வேண்டிய ஸ்தூலக் கருவிகளும் நம்மிடம் இருக்கின்றன. அவைகளும் நமது உடலின் அங்கங்களே. உடலே நாம் அல்ல என்கிறபோது அந்தக் கருவிகளோ, அல்லது அவைகளை இயக்கும் நுண் புலன்களோ நாமாக எப்படி இருக்க முடியும்? அதனால், அவைகளும் நாம் அல்ல. அப்படியானால், நம்மை நாமாக எப்போதும் உணர்கிறோமோ, அப்பொழுது, அந்த “நான்” யார்? என்று கேட்டு, அதைப்பற்றிய சதா சர்வ காலமும் சிந்தித்துப் பார்க்க முடியும். ஆக, இந்த ‘நான்’ என்று கிளம்புகின்றவன் யார்? எங்கு இருக்கிறான்? என்று ஆராய்ந்து, உணர்ந்துப் பார்த்தால், ஒவ்வொருவரின் இதயகுகைக்குள்ளே, தன்னில் தானாய் ஒளிர்ந்து கொண்டிருக்கும் உணர்வே “சிவம்”. அந்த ‘சிவமே நான்’ என்பதை இந்த ஆறு பாடல்களின் வாயிலாக உபதேசிக்கிறார் பகவான் ஆதிசங்கரர். அவரது அந்த ஆறு பாடல்களுக்க்கான விளக்க உரை இந்த ஆடியோவில் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. அனைவரும் கேட்டு, கற்று பயனடைய வாழ்த்துக்கள். இதன் MP3 ஆடியோ பகுதியை பதிவிறக்கம் செய்ய விரும்பினால், கீழே உள்ள இணையத்தில் இருந்து, பெற்றுக் கொள்ளலாம்.

நன்றி!

உள்ளுணர்வு

உள்ளுணர்வு ^^^^^^^^^^^^^^^^ நாம் ஒவ்வொருவரும் ‘நான் இன்னார்' என்று நம்பிக் கொண்டிருப்பது, நினைவுகளும், புத்தியும், கற்பனையும் சேர்ந்து மனத்தளத்தில் உருவாகியிருக்கும் ஒரு பிம்பம். தனிமனங்களைக் கடந்த அந்த பேருணர்வு பிரக்ஞையின் சுயப்பிரகாச ஒளி அந்தப் பிம்பத்தின் மீது பட்டுப் பிரதிபலிக்கும்போது, அந்தப் பிரதிபலிப்பின் வழியாக உடலும், மனமும் சுயப்பிரக்ஞை கொண்டு இயங்குகின்றன. உண்மையின் இயல்பான அந்த உள்ளுணர்வு யாருக்கும் சொந்தமானதல்ல. அது எல்லையும், வடிவமுமற்ற ஒரு உணர்வுவெளி. அகண்டாகாரமானது. பிரபஞ்ச ரீதியானது. உடலைக் கொண்டு வாழும் ஒவ்வொரு ஜீவனின் பிரக்ஞையிலும் அது பிரதிபலிக்கிறது. இதை நமது சனாதன தர்மம் “பிரக்ஞானம் ப்ரஹ்ம” என்று எடுத்துரைக்கிறது. இதையறியாத ஒவ்வொரு ஜீவனும் தன் அறியாமையினால், அந்தப் பிரதிபலிப்பைத் தனியான ஒரு ‘நான்' என்று நினைத்துக் கொள்கிறது. ஒரு ஜீவனின் மரணத்தின்போது ‘மனம்’ என்னும் அறிவு மண்டலம் செயலற்றுப் போய்விடுகிறது. அதனால் அதில் பிரபஞ்ச ரீதியான ‘நான்' பிரதிபலிப்பதில்லை. அந்த உடலிலும், மனதிலும் இயங்கிய சுய உணர்வு என்ற ‘உள்ளுணர்வு’ மறுபடியும், இந்த பிரபஞ்ச பேருணர்வு மண்டலத்தில் போய்க் கலந்துவிடுகிறது. இந்தக் காரணத்தால் நம் அனைவரின் பின்னாலும் இருந்து இயங்கும் ‘நான்', ஒரே ‘நான்'தான். பிரபஞ்சம் முழுவதிலும் ஒரே ஒரு ‘நான்'தான் இருந்துக் கொண்டுள்ளது. அதுவே இறைவன். அதுவே ப்ரஹ்மம். தன்னுணர்வை தனித்தறிய முடியாத நிலையில், ஜடப்பொருளாக உள்ள பாறையின் நிலையிலிருந்து மனிதன் வெகுதூரம் முன்னேறி வந்து விட்டான். ஆனால், அவனாலும் தன்னுள்ளே உள்ள அந்த முழுப்பிரக்ஞையை முழுமையாக உணர்ந்துக்கொள்ள முடிய வில்லை. அதற்குக்காரணம், அவன் புறத்திலிருந்து ஏற்றி வைத்துக் கொண்ட ஏராளமான எண்ணங்களை “அறிவு” என்று கருக்கொண்டு, அந்த எண்ணங்களின் பிடியில் சிக்கிக் கொண்டுள்ளான். அதாவது, முழுப்பிரக்ஞை இல்லாத நிலையில், நம்மை நாம் அறிய முடியாதவாறு, நம்முடைய ஆறாம் அறிவுக்கு கீழே உள்ள பல பரிமாண தளங்கள் நமக்குள்ளே இயங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன. அங்கே என்ன நடந்து கொண்டிருக்கிறது? என்பது, நமக்குப் புரிந்துக் கொள்ள முடியாதவாறு அறியாமைகள் சூழப்பட்ட சூழலில் மனம் சிக்கிக் கொண்டுள்ளதால், உள்ளுணர்வை முழுமையாக உணர முடிவதில்லை. அதேசமயம், பெரும்பாலான மனிதர்கள் ஏற்றி வைத்துக்கொண்ட எண்ணங்களினால் உண்டான தெரிந்ததை வைத்துக்கொண்டு, அதிலே தெரியாத விஷயங்களையும் தெரிந்தது போல் பாவனை செய்துக்கொண்டு, தவறான கருத்துகளின் மூலம், பல தவறான முடிவுகளை எடுப்பவர்களாகவே இருக்கிறார்கள். அதற்குக்காரணம், அவர்கள் ஏற்றி வைத்துக்கொண்ட அஹங்காரத்தின் வெளிப்பாடாக, நம் தன்மானம் என்ன ஆவது? என்று பயப்படுகிறார்கள். அதனால், அவர்கள் வாழ்க்கை மிகவும் சிக்கல் வாய்ந்ததாக மாறி விடுகிறது. அதாவது, எனக்கு எதுவுமே ஒழுங்காகத் தெரியாது! என்பதையே, பலரும் தெரிந்து வைத்துக் கொள்ளாமல் இருக்கிறார்கள் என்றே கூற வேண்டும். ஒவ்வொரு மனிதர்களின் ஞாபகங்கள் என்று, ஏற்றி வைக்கப்பட்ட ஏராளமான எண்ணப்பதிவுகள், அவர்களது ஆழ்மனதில் அப்படியே இருக்கின்றன. அந்த சேகரிக்கப்பட்ட எண்ணங்களெல்லாம் கோப, தாபங்களாகவும், வன்முறைகளாகவும், விருப்பு, வெறுப்புகளாகவும், போட்டி, பொறாமைகளாகவும், சுயநலம், சுயப்பச்சாதாபங்களாகவும், சண்டை, சச்சரவுகளாகவும் ஆகி, ஏராளமான எதிர்மறை உணர்ச்சிகள் நிறைந்த நிலையில் இன்றைய மனிதர்கள் பெரும்பாலும் இருக்கிறார்கள். அவர்களது ஆழ்மனதில் என்ன நடந்துக்கொண்டிருக்கிறது? என்பதைப் பற்றிய தெளிவு எவருக்கும் இல்லை. அவர்கள் விழித்துக் கொண்டிருக்கும்போது மட்டுமல்லாமல், தூக்கத்திலும் இந்த தீய எண்ண சக்திகள், கனவுகளாக அவர்களை அலைக்கழித்துத் துன்புறுத்துகின்றன. இதுவரையில், இந்த மனித இனம் சந்தித்த பல்வேறு சரித்திரம் சார்ந்த சங்கடங்கள் எல்லாவற்றிலும், மனிதன் தனக்கு அனுபவம் கொண்ட உணர்ச்சிகளாக பயம், வன்முறை, அதிர்ச்சிகள், சிக்கல்கள் போன்றவைகளை பிரக்ஞையின் அடித்தளத்தில், ஆழ்மனதில் இன்னும் தொடர்ந்து அழுத்தி வைத்துக் கொண்டிருக்கிறான். அவனது, அந்த ஆழ்மன இருளிலுள்ள உயிர் மட்டும் உள்ளே துடித்துக் கொண்டிருக்கிறது. அந்த உயிருணர்வின் உதவியால், மனமாக வெளிப்படும் வெவ்வேறான எதிர்மறை உணர்ச்சிகள் அவனது உறவுகளைச் சீர்குலைக்கின்றன. என்ன செய்வது? என்று அவனுக்குத் தெரிவதில்லை. அந்தச் சக்திகளோடு போர் புரிந்து, அவன் நிச்சயமாக வெற்றி பெற முடியாது. அவனைவிட அவைகள் அதிகம் சக்தி வாய்ந்தவைகள். அவன் இந்த அடிமன இருளை வென்று கடந்து, உள்ளுணர்வை உணர்ந்து, உள்ளொளி பெற்று, தெளிவுடன் வாழ வேண்டுமானால், அதற்கான சில அடிப்படை விஷயங்களை மனிதனாகப் பிறந்த அனைவரும், அவசியம் அறிந்துக் கொண்டாக வேண்டும்.

வெட்டவெளி தத்துவம்

வெட்டவெளி தத்துவம் ====================== பிரபஞ்சம் என்பது ‘ஒளியிலிருந்து ஐந்து பூதங்களாக விரிந்துக் கொண்டிருக்கும்’ ஒரு இயக்கம். அதாவது, ஒளியிலிருந்து விரிந்த அல்லது விரிந்து கொண்டிருக்கும் ஒன்றிற்கே ‘பிரபஞ்சம்’ என்று பெயர். பிரபஞ்சம் எனும் சொல் சமஸ்கிருதச்சொல். அதன் பொருள் ‘நன்கு விரிந்தது’ என்பதே ஆகும். அதாவது, நன்கு விரிந்த அல்லது விரிந்து கொண்டிருக்கும் அமைப்பைக் குறிக்கும் சொல்லே பிரபஞ்சம். அதை தமிழில் “பேரண்டம்” எனச் சொல்லலாம். பிரபஞ்சத்தை ஒருபோதும் இந்த ஊனக்கண்களால் ழுமையாகப் பார்த்துவிட முடியாது. அறிவியல் ஆய்வுகள் கூட, அனுமானத்தினால் மட்டுமே அதனை வரையறுத்துக் கூறுகிறது. ஆக, பிரபஞ்சத்தின் வடிவம் இப்படித்தான் இருக்கும் என்பதைக் கூட, முடிந்த முடிவாக, விஞ்ஞானத்தினால் உறுதி செய்ய முடியாது. காரணம், அது விநாடிக்கு, விநாடி விரிந்துக் கொண்டே இருக்கின்றது. அத்தகைய இந்த பிரபஞ்சத்திற்கு ஆதாரமாகவும், அடிப்படையாகவும் இருப்பது “வெளி” ஆகும். இங்கு ‘வெளி’ என்று கூறுவதை பஞ்ச பூதங்களிலுள்ள ‘ஆகாயம்’ என்று தவறாகப் புரிந்துக்கொள்ளக் கூடாது. இதனை “வெட்டவெளி” எனத் தமிழ் சித்தர்கள் கூறுகின்றனர். இதுவே, “பிரம்மம்”, “சிவம்”, “இருப்பு”, “இறைவன்”, “அல்லா”, ”யெகோவா”, “மெய்ப்பொருள்”, “ஆதிமூலம்” எனப் பலவாறு அழைக்கப்படுகின்றது. இந்த வெட்டவெளியிலிருந்து வெளிப்பட்டதே இந்த பேரண்டங்கள், அண்டங்கள், விண்மீன் குடும்பங்கள், சூரியக் குடும்பம், பூமி, மற்றும் அதில் வாழும் உயிரினங்களுடன் மனிதன் முதலான எல்லாமே. வெட்டவெளியில் இருந்து இந்த ‘பிரபஞ்சம்’ தோன்றியதை பெருவெடிப்புக் கொள்கையின் மூலமாக அறிவியலாரும் ஒப்புக்கொள்கிறார்கள். ஆனால் பெருவெடிப்புக்கு சில வினாடிகள் முன்பு, என்ன நிகழ்ந்திருக்கும் அல்லது எது இருந்தது என்பதை? அறிவியல் இன்றும் ஆய்வாக மட்டுமே வைத்திருக்கின்றது. மெய்ஞானமோ முடிந்த முடிவை ‘சித்தாந்தம்’ ஆக்கி விட்டது. அத்தகைய அகண்ட பேரண்டத்தைப் பற்றியும், அதன் உண்மைத்தன்மைப் பற்றியும், அதற்கும் இறைவனுக்கும் என்ன சம்பந்தம் என்பதைப் பற்றியும் எளிமையாக இந்த ஆடியோ பதிவின் வாயிலாக அறிந்துக் கொள்ளலாம். நன்றி! என்றும் அன்புடன், சுவாமி பிரபஞ்சநாதன்.

விவேகமும் விழிப்புணர்வும்!

பதஞ்சலி யோக சூத்திரம் (விபூதி பாதம்)

 

அறிமுக உரை  👈

பதஞ்சலி யோக சூத்திரம் (விபூதி பாதம்) புத்தகம்

அறிவின் மீது, ஏற்றி வைக்கப்பட்ட இந்த மனம் அறிவது எல்லாமே, அந்த ஏக அறிவு இருப்பதினால்தான் என்பதை எளிதாக அறிய முடிகின்றது. ஆதலால், அறிவதை அந்த அறிவுக்கு ஒத்திசைவோடு கூடிய பகுத்தறிவு கொண்டு அறியப்பட வேண்டும். அதைவிடுத்து, அறிவதை எல்லாம் ‘அறிவு’ என்று ஏற்றி வைத்துக் கொண்டால், அது மனதின் அறியாமையை மேலும் வலுவாக்கும். 

அந்த அறிவோ சுயம் பிரகாசமானது. 

உதாரணமாக, சூரிய ஒளிப்பிரகாசம் சந்திரன் மீது விழும் பொழுது, சுயம் பிரகாசமற்ற சந்திரன், அந்த சூரியப் பிரகாசத்தைப் பெற்றுக் கொண்டு, தன்னுடைய சுயப்பிரகாசம் போன்று, வெளிப்படுத்திக் கொள்கிறது. 

அந்த சந்திரனிடம் உண்டான பிரகாசம் உண்மையில் சூரியனுடையது. 

அவ்வாறே, அறிவுப்பிரகாசம் மனதின் மீது விழும் பொழுது, சுயம் பிரகாசமற்ற மனம், அந்த அறிவுப்பிரகாசத்தைப் பெற்றுக் கொண்டு, தன்னுடைய சுயப்பிரகாசம் போன்று, வெளிப்படுத்திக் கொள்கிறது. 

அந்த மனதிடம் உண்டான பிரகாசம் உண்மையில் அறிவினுடையது.

ஆகவே, நமது முன்னோர்கள் சில நல்ல விசயங்களை நமக்குக் கூற வரும்பொழுது, அவர்களை பின்தொடர்ந்து வருபவர்கள் எளிதாக எதையும் ஏற்றுக் கொள்ளுமாறு, எடுத்துக் கூறுவது, நமக்கு ஒன்றும் புதிய விசயமல்ல. 

அதுப்போன்றுதான், ‘நான் கடவுள்’ என்கிற இதுவும். எனவேதான், இருமைகளற்ற ஒருமை உணர்வு, ஆன்ம விடுதலையை நம் அனுபவத்தில் கொண்டு வரும் என்று சொல்லாமல் சொல்லி உள்ளனர். 

ஆகவே, மனம் தன் போக்கில் போகாமல், தன்னை அந்த அறிவாகவே அறிந்துக் கொள்ளும்படி அறிவுறுத்துகிறார்கள். 

“தத்துவமஸி” - அதுவாகவே நீ இருக்கிறாய். 

“தோன்றியது தொம் பதம் தற் பதம் சூழ்தர
ஏன்ற அசிபதம் இம் மூன்றோடு எய்தினோன்
ஆன்ற பராபரம் ஆகும் பிறப்பு அற
ஏன்றனன் மாளச் சிவமாய் இருக்குமே”. - திருமந்திரம். 

இதை உணர்ந்தவர்களே அறிவார்கள். 

ஆனால், அதை தன் அறிவு சொரூபமாக உணராமல், ஏற்றி வைத்துக் கொண்ட எண்ணங்களின் அடிப்படையில், தன்னை “ப்ரஹ்மம்” என்று பாவித்துக் கொள்வதும், செயல் எதுவும் செய்ய மாட்டேன் என்று, ‘சும்மா இருப்பதே சுகம்’ எனக்கருதி, சோம்பேறிகளாக தன் வயிற்றை வளர்ப்பதும், வீண் விவாதங்கள் பல புரிந்து, அறிவாளி போன்று தன்னைக் காட்டிக் கொள்வதும் போன்ற, விவேகமற்ற மனிதர்களாக பலரும் உள்ளனர். 

இன்னும் சிலரோ, அது ஒன்றுமே இல்லாத வெற்று உணர்வு, அது வெறுமையாக மட்டுமே உள்ளது. ஆகவே, அதைப்பற்றி ஆர்வம் காட்டினால், “நான் ஜடம்” ஆகி, செயலற்ற நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டு விடுவேன் என பயந்து, இதனால், இந்த உலக சுகத்தை முற்றிலுமாக இழந்து விடுவேன் எனக் கருதி, அதை “சூன்யம்” என விட்டு விடவே விரும்புகிறார்கள். அத்துடன், தங்களது மனத்தால் எதையாவது பற்றிக் கொண்டு இருக்கவே ஆசைப்படுகிறார்கள். 

அதனால்தான், பஞ்ச கோஷங்களான உடல், மனம், புத்தி, பிராணன் மற்றும் ஆனந்தம் என எதையாவது பற்றாமல், இவர்களால் இருக்கவே முடிவதில்லை. 

அதனால், அந்த பற்றற்றான் பதத்தைப் பற்றி இவர்களால் அறிய முடிவதில்லை. 

இதிலே, இன்னும் சிலரோ, மனதைக் கட்டுக்குள் கொண்டுவர வேண்டுமானால், கட்டாயம் தனித்து இருக்க வேண்டும், தியானம் செய்ய வேண்டும், கற்பம் சாப்பிட வேண்டும், முப்பு முடிக்க வேண்டும் என, எதையாவது மனதில் ஏற்றி வைத்துக் கொண்டு, அந்த எண்ணங்களால் ஆட்டுவிக்கப்படுகிறார்கள். 

இவர்களைக் கண்ட, திருமூலர் கூறுகிறார். 

“தன்னை அறியத் தனக்கொரு கேடில்லை
தன்னை அறியாமல் தானே கெடுகின்றான்
தன்னை அறியும் அறிவை அறிந்தபின்
தன்னையே அற்சிக்கத் தானிருந்தானே”. - திருமந்திரம். 

இவ்வாறு அரிதாக கிடைத்த ‘ஆறறிவு’ படைத்த மனித உடலைப் பெற்றவர்கள், தங்களது அலைபாயும் மனதை ஆய்வுக்கு உட்படுத்தி, விசாரத்தின் வாயிலாக, விழிப்புற்ற புத்தியைக் கொண்டு, விவேகத்தை அடைந்தவர்கள் மட்டுமே, இத்தகைய சாஸ்திரங்களைக் கற்றறிந்துக் கொள்ளக் கூடிய தகுதியுடைய ‘அதிகாரிகள்’ என்று சனாதன தர்மம் அறிவிக்கிறது. 

அத்தகைய அதிகாரிகளுக்கு மட்டுமே, “சாதன சதுஷ்டய சம்பத்தி” என்ற நான்கு தகுதிகள் உண்டாகும்.

 அவைகள்,

1. விவேகம்.

2. வைராக்யம்

3. ஷமாதி ஷட்க சம்பத்தி:

(இது ஆறு பண்புகளின் தொகுப்பு ஆகும்).

ஷமம் - மனக்கட்டுப்பாடு.

தமம் - புலன்கள் கட்டுப்பாடு.
உபரமம் - கடமையைச் செய்தல்
திதிக்ஷா - பொறுமை, சகித்துக் கொள்ளுதல்
ஸ்ரத்தா - நம்பிக்கை
சமாதானம் - மன ஒருமுகப்பாடு.

4. முமுக்ஷுத்வம். 

இந்த நான்கு சாதனைகளும் சம்பத்தி (செல்வம்) எனப்படும்.

இந்த நான்கு சாதனைகளின் இருப்பிடம் நமது மனம் என்பதினால், இதை ஒரு அகச் செல்வம் என்று அறிந்து, “அந்த அறிவாகவே நான் இருக்கிறேன்” என்ற இரண்டற்ற அத்வைத நிலையை அடைய வேண்டும். 

இவர்களுக்கு மட்டுமே “தன்மயமாதம்” என்ற, தன்னுடைய இயல்பான சொரூபம் அனுபவமாகும். 

அத்தகையவர்களால் மட்டுமே தங்களது கர்ம வினைகளின் ஒட்டு மொத்த தொகுப்பாகிய ‘சஞ்சித கர்மா’ என்ற காரண உடலை அழிக்கவும் முடியும். 

“தன்னை அறிந்திடுந் தத்துவ ஞானிகள்
முன்னை வினையின் முடிச்சை அவிழ்ப்பர்
பின்னை வினையைப் பிடித்துப் பிசைவர்
சென்னியில் வைத்த சிவனருளாலே”. - திருமந்திரம். 

இவ்வாறு, அந்த காரண தேகத்தை (சஞ்சித கர்மாவை) அழிவுக்கு உட்படுத்துவது, மனதின் “மஹா பிரளயம்” என்கிறது சாஸ்திரம். அந்த மஹாபிரளயத்தை அறியும், அறிவின் “இருப்பு நான்” என்பதினால், ‘நானே மனாதீதன், ‘நானே குணாதீதன், ‘நானே தத்வாதீதன்’ ஆகின்றேன். 

எனக்கு (அறிவு) வேறாக இருப்பதாகத் தெரிவது எல்லாமே, என்னுடைய அறிவு சொரூபத்தின் மீது, ஏற்றி வைக்கப்பட்ட எண்ணங்களான மனதின் மாயத் தோற்றங்களே என்பதையறிந்து, அந்த மனதை “மாயை” எனத் துறந்து, எதனாலும் துன்பமடையாமல் எப்பொழுதும் இருப்பவனே “ஜீவன் முக்தன்”. 

நன்றி!                          என்றும் அன்புடன்,

சுவாமி பிரபஞ்சநாதன்.