சச்சிதானந்தம்

 

புத்தகம்  👈

மேற்கண்ட இணைப்பை அழுத்தி இந்த நூலைப் பதிவிறக்கம் செய்து படித்துக் கொள்ளலாம்.

சச்சிதானந்தம் என்பதில், இந்த விழிப்பு நிலையத்தான் ‘அறிவு’ என்றும் கூறுகின்றோம். இதைத்தான் சுப்பிரமணியபாரதி ‘சுத்த அறிவே கடவுளின் சுயரூபம்’  என்று கூறுகின்றார். 

(சுத்த அறிவே சிவமென்று கூறும் சுருதிகள் கேளீரோ? - பல பித்த மதங்களிலே தடுமாறிப் பெருமை அழிவீரோ? - பாரதியார்.) 

அந்த சுத்த விழிப்புணர்வாகிய ‘அறிவு’ எதை அறிகின்றதோ, அந்த அறியப்படும் பொருளும், அந்த பொருளைப் பற்றிய அறிவும் என அறிபவன், அறிவு, அறியப்படும் பொருள் ஆகிய மூன்றும் ஒன்றாகிய ஒரு நிலையில், அந்த அறியப்படும் பொருளுக்கு சாட்சியாக எது இருந்துக் கொண்டு, அனைத்தையும் அறிகின்றதோ அதுவே, “அறிவு” எனப்படுகின்றது. அதைத்தான் சிவம் எனப்படுகின்றது. 

அவ்வாறு அறியப்படும் பொருளொன்று, உண்மையிலேயே இருக்கிறதா? இல்லையா? என்று அறிவதற்கே அந்த “அறிவு” இருந்தால்தான் முடியும் என்பதினால், அந்த சுத்த அறிவின் இருப்புணர்வு நிலையைத்தான் ‘விழிப்புணர்வு நிலை’ எனப்படுகின்றது. 

அத்தகைய விழிப்பு நிலை உணர்வு ஒன்று மட்டுமே, முழுமுதல் உண்மையாக இருக்கவும் செய்கின்றது. அதற்கு வேறாக எதுவுமே இல்லை என்பதுவும் புரிகின்றது. 

இந்த உலகமே உண்மையிலேயே இருக்கிறதா? இல்லை! வெறும் தோற்ற மாயையா? என்ற சந்தேகம் ஒருவருக்கு உண்டானால்கூட, இதை அறியக்கூடிய அறிவாக “நான் இருக்கிறேன்” என்ற தன் சுயத்தை (தன்னுணர்வை) அவர் என்றுமே சந்தேகிக்க மாட்டார். 

இத்தகைய உண்மையாகக் காணப்படுகின்ற இந்த உலகத்தின் வியாவகாரிக சத்யமாக உள்ள அனைத்திற்கும் சாட்சியாக இருந்துக் கொண்டு, மற்ற எல்லாவற்றையும் விட, தன்னில் தானாய் முழு உண்மை நிலை உடையதாக இருக்கின்ற, இருப்பாகிய இந்த விழிப்புணர்வு அறிவை மட்டுமே சாஸ்திரம் “பாரமார்த்திக சத்யம்” என்கின்றது. 

அந்த வகையிலே, ‘சித்’ ஆகிய அறிவு, ‘சத்’ ஆகிய இருப்பாக (உண்மையாக) இருப்பதினால்தான், அதிலே ஆனந்தம் அடைய முடிகின்றது. 

அந்த ஆனந்த அறிவின் உண்மையான இருப்பே, “சச்சிதானந்தம்” எனப்படுகின்றது.

ஓம் தத் சத்!