சிவ ரகஷியம் (ரிபு கீதை)

 

சிவ ரகஷியம் - ரிபு கீதை

ரிபு கீதை (சிவ இரகஷியம்) 👈

ஒருவர் எல்லா எண்ணங்களையும் விட்டுவிட்டு, மனமற்ற ஒரு நிலையை அடைய வேண்டும்

அதாவது மனம் இல்லாத நிலை என்பது, ஏற்றி வைக்கப்பட்ட எண்ணங்களாக உள்ள எல்லா வடிவங்களையும் விட்டுவிட வேண்டும்

அனைத்தும் கற்பனையானவை.

உலகமும், இயற்கையாகவும் பிரம்மா என்று ஒரு படைப்பாளி இல்லை. அவ்வாறே

அல்லது விஷ்ணு என்று அழைக்கப்படுபவர். மரணம் இல்லை. அங்கே

நல்லொழுக்கம், தூய்மை, உண்மை அல்லது பயம் இல்லை. பிரம்மம் மட்டும் இருக்கிறது. குரு அல்லது சீடர் இல்லை.

‘ஒன்று’ (இரட்டை அல்லாதது) மட்டுமே உண்டு. அதுவே பிரம்மம். ‘இரண்டு’ (இருமைகள்) என்பது இல்லவே இல்லை என்பதால் அடிமைத்தனம், விடுதலையும் என்பதுவும் இல்லை.

ஆதலால் பந்தம் - மோட்சம் என்பதுவும் இல்லை. இங்கு உள்ளபடி மரணம் இல்லை, பிறப்பும் இல்லை.

உண்மையில் நானோ, நீயோ, இந்த உலகமோ இல்லை. இங்கே எந்த காரணமும் விளைவும் இல்லை. உள்ளே அல்லது வெளியே இல்லை;

முழுமை அல்லது அபூரணம் இல்லை.

எல்லா எண்ணங்களும் இல்லாத நிலையில், மனதைப் போல ‘இல்லை’ ஆக, ‘நான் தான்’ போன்ற எந்த சிந்தனையும் இல்லை.

பிரம்மம் ’எப்போதும் சாத்தியம். உணர்வு என்பது இருப்பு.

அங்கு ‘நான் இருக்கிறேன்’ என்ற விழிப்புணர்வும் உள்ளது. நான் அதுவாகவே இருக்கின்றேன்.

ஸ்ரீ கரபாத்திர சிவப்பிரகாச சுவாமிகள்

 

ஸ்ரீ கரபாத்திர சுவாமிகள்

(வாழ்க்கை வரலாறு)

 

புத்தகம்  👈

நம்முள் உள்ள அறியாமை இருளை நீக்கி, ஒளி பொருந்திய ஆன்ம  ஞானத்தை அளிப்பவரே குரு. அத்தகைய குருவானவர் நமக்கு சத்தியத்தைக்  காட்டிக் கொடுப்பதினால், நாம் அவரை சத்குரு என்று அழைக்கின்றோம். 

 அத்தகைய குருவருள் இருந்தால் மட்டும்தான், அவரை அடைபவர்களுக்கு திருவருள் உண்டாகும். 

அதாவது, நம்மையே நம்மால் முழுமையாகக் காண முடியுமா? என்றால், நிச்சயமாக முடியாது. காரணம், நமது கண்ணையே நம்மால் காண்பது நடக்காத காரியம் அல்லவா? 

அனைத்தையும் காண்கின்ற கண்களினால், தன் கண்ணை காண்பதற்கு அதற்கு வேறாக ஒரு முகம் பார்க்கும் கண்ணாடி அவசியமாகின்றது. 

அதாவது, நம் கண்களை நாம் பார்தேயாக வேண்டும் எனில், அதற்கு வேறாக ஒரு முகம் பார்க்கும் கண்ணாடித் தேவைப்படுவது போன்று, நம்மைப் பற்றி நாம் முழுமையாக அறிந்துக்கொள்ள வேண்டுமானால், அதற்கு அவசியமாக ஒரு குருவும் தேவைப்படுகின்றார். 

அத்தகைய அற்புதமான ஒரு குருவைப் பற்றி அவசியம் அனைவரும் அறிந்துக் கொள்ள வேண்டும். 

ஆம்!, அவரே ஸ்ரீ ல ஸ்ரீ கரபாத்திர சிவப்பிரகாச சுவாமிகள் ஆவார்.

சனாதன தர்மமும்! சத்தியமும்!

 

]ஓம் ஸ்ரீ குருப்யோ நம:

 

 சனாதன தர்மமும்! சத்தியமும்!

புத்தகம்  👈

 

இந்த “நான்” என்பதற்கு ஆதாரமானது எது? என்ற கேள்வியை எழுப்பி, அதற்கான பதிலை அறிய ஆர்வம் பிறந்தது? 

ஆம்! 

அந்த ஆர்வத்தினால், உண்டான என்னுடைய உன்னத அறிவு மையம், உணர்சிகளால் உண்டான உயிரினங்களின் பல்வேறு உடல்களின் மூலம், ஒரு அறிவு உடைய தாவரங்கள் முதல், ஆறறிவு கொண்ட மனிதர்கள் வரை, பிரதிபிம்பிக்கின்ற பொழுது, அந்த உடல்களின் தன்மைக்கு ஏற்ப, அவைகளின் பிரஞ்ஞை (பேருணர்வு) வெளிப்படுவது ஏற்றத்தாழ்வுகளுடன் காணப்படுகின்றது. 

அதன் அடிப்படையில், அரிதான இந்த மனித உடல் கிடைத்த உயிரினங்கள் மட்டுமே, தனக்கு கொடுக்கப்பட்ட பிரத்யேகமான புலன்களாகிய புறக்கரணங்கள் மற்றும் அகக் கரணங்களைக் கொண்டு, “நான்” என்ற தன்முனைப்புக்கு காரணமான தன்னுணர்வு மையத்தை எளிதாக அறிந்து, அதன் உணர்ச்சிகளால் வெளிப்பட்ட பல்வேறு எண்ணக்குவியல்களின் ஒட்டுமொத்த தொகுப்பாகிய மனதைக் கடந்து, மகத்தான தன் சுயத்தை, எளிதாக அகத்தில் கண்டு கொள்ள முடியும்.

 அந்த அகப்பயணத்தில் தாங்கள் கண்டறிந்த ஆழமான பல அரிய உண்மைகளை ஒன்றாகத் தொகுத்து, அதன் வாயிலாக அவர்கள் உணர்ந்த வந்த, அந்த உன்னத அறிவை “வேதங்கள்” என்கின்றோம். 

இந்த வேதங்கள் என்பது, சமய நூல்கள் அல்ல. 

வேதங்கள் என்பது, அன்றைய ரிஷிகள் தங்கள் உள்ளத்தின் உள்ளே உணர்ந்து, வெளிப்படுத்திய அக உளவியல் உண்மைகளை தொகுத்து, அந்த பேருணர்வின் பெருமைகளாகப் பேசப்பட்டது. 

வேதங்களில் சிருஷ்டி அல்லது படைப்பு பற்றிய தத்துவங்களைக் கடவுளர்கள் என்ற கருத்துக்கள் வழியாக வெளிப்படுத்தி விளக்கினார்கள். 

பிரஜாபதி, விஷ்ணு, ருத்ரன் என்றும், இந்திரன், அக்னி, வாயு, வருணன் என்றும், இயற்கையின் தத்துவார்த்தங்களைக் குறியீடுகளாகக் கொண்டு, அவர்கள் அகத்தில் அறிந்துக் கொண்ட ஆழ்தள உண்மைகளை அப்படியே அறிவித்தனர். 

 இங்கே கூறப்படும் படைப்பு என்பது, அவர்களது அறிவுணர்வு வெளியில் நிகழ்ந்த ‘படைப்பு’ ஆகும். 

அத்தகைய இந்த அறிவுணர்வு வெளியில் அகம் - புறம் என்னும் இருமைகள் எல்லாம் என்றுமே கிடையாது. 

அந்த இருமைகளான பிரிவுகள் எல்லாம், இந்த பேருணர்வு பிரக்ஞையில், (அந்த அறிவாக) தன்னை அறிந்துக் கொள்வதற்கு முந்தைய நிலையாகிய அறியாமையில், அந்த உணர்ச்சிகளின் தொகுப்பாகிய “மனம்” காரணமாக இருந்தது. 

தன்னை அறிய ஆதாரமாக இருந்த “நான்” என்னும் தன் முனைப்பின் மூலத்தை அறிந்து, அதை தன்னுணர்வு மயமாக அறிந்து, அதற்கான ஆதியைக் கண்டறிந்தார்கள். 

அதுவே, “பிரம்மம்” என்று குறிப்பிட்டார்கள். 

இதில், “பிரம்மம்” என்பது கடவுள் அல்ல. அது ஒரு ‘தத்துவம்’ மட்டுமே ஆகும்.

 அதுவும் அவர்களால் மற்றவர்களின் புரிதலுக்காக ஏற்றி வைக்கப்பட்ட ‘நாமம்’ (பெயர்) என்றே கூறலாம். 

உண்மையிலேயே, அந்த பேருணர்வு பெரு நிலைக்கு, நாம, ரூபங்கள் எல்லாம் கிடையாது. 

அந்த நாம, ரூபங்களின் வாயிலாக அறிவை அறிய எடுத்துக் கொண்ட முயற்சி, அறியாமையில் கொண்டு சென்று விட்டதினால், உண்டான சந்தேகத்தில் எழுந்த கேள்விக்கு விடை காண வேண்டிய கட்டாயம் உண்டாகி விட்டது. 

 அதிலே, பிரம்மம் என்பது என்ன?

என்ற கேள்வி எழும் பொழுது, அதற்கு அவர்கள் தந்த பதில், ‘ப்ரக்ஞானம் பிரம்ம’ என்பது மட்டும்தான். 

அதாவது, அறிவுணர்வுதான் (Consciousness) பிரம்மம். 

அதுவே முழுமுதற்பொருள்.

ஆத்மாவை அறியும் வழி!

புத்தகம்  👈

அறிவை அறிவதற்கு மூன்று விசயங்கள் முக்கியமாகக் கூறப்படுகின்றது. 

இதை மாகான்கள் பாமரமக்களுக்கு எளிதில் புரிய வைக்க முடியாது, மற்றும் அவரவர்கள் பிராரப்தம் மனம் போன போக்கில் கொண்டு செல்வதை தடுக்கவும் முடியாது என்பதினால், அவள் அருளாலே அவளை அறியட்டும் என்று பக்தியில் கொண்டு செல்வார்கள். 

பக்தியே ஞானத்திற்கு வழி! அந்த பக்தி பராபக்தியாக இருக்க வேண்டுமே தவிர, மூட பக்தியாக மாறி விடக்கூடாது. அதுதான் மிகவும் முக்கியம். 

புரிந்து கொள்பவர்களுக்காக மட்டுமே இங்கு இதை பராவித்யா - பகிர்ந்து கொள்கின்றது. 

அவைகள், காண்பான், காட்சி, காணப்படும் பொருள். 

இதில் காண்பவன் யார்? 

காட்சியும், காணப்படுகின்ற பொருளும் எப்படி உண்டாகின்றது? 

இதனை சிறிய உதாரணத்துடன் விளங்கிக்கொள்ள முயற்சிக்கலாம். 

 

காண்பவன் - உணர்வு அல்லது அறிவு

காட்சி - மனம்

காணப்படும் பொருள் - காமாட்சி.

 

காண்பவன் (அறிவு), காட்சியினால் (மனம்) காணப்படும் பொருளாகிய காமாட்சியைக் கண்டதும், அவள் மீது ஆசைப்படுகின்றான். அல்லது பக்தி கொள்கின்றான். (காமாட்சி = காமம் + ஆட்சி). 

காணப்படும் பொருட்கள் காமத்தினால் (மனதினால்) ஆட்சி செய்யப்படுகின்றது. அதாவது காமாட்சியினால் ஆட்சி செய்யப்படுகின்றது. அவளே மாயை. 

இதனால், காண்பவன் (அறிவு) காணப்படும் பொருளின் (காமாட்சியின்) வசம், காட்சியினால் (மனதினால்) மயங்கு கின்றான், அல்லது ஆசைப்படுகின்றான். அல்லது பக்தி செய்கின்றான். 

காண்பவனால் (அறிவால்) தனக்கு வேறாக இருக்கின்ற காணப்படும் பொருளாகிய காமாட்சியைக் கண்டு ஆசைப்படுவதற்கு ஆதாரமாக காட்சி (மனம்) இருப்பதினால், அவனால், அவள்மீது பக்தி செய்யாமல் இருக்க முடியாது. 

உண்மையில், காட்சி (மனம்) இல்லையென்றால், காணப்படும் பொருளாக காமாட்சியும் இல்லை. 

ஆக, காண்பவன் யார்? ...

சச்சிதானந்தம்

 

புத்தகம்  👈

மேற்கண்ட இணைப்பை அழுத்தி இந்த நூலைப் பதிவிறக்கம் செய்து படித்துக் கொள்ளலாம்.

சச்சிதானந்தம் என்பதில், இந்த விழிப்பு நிலையத்தான் ‘அறிவு’ என்றும் கூறுகின்றோம். இதைத்தான் சுப்பிரமணியபாரதி ‘சுத்த அறிவே கடவுளின் சுயரூபம்’  என்று கூறுகின்றார். 

(சுத்த அறிவே சிவமென்று கூறும் சுருதிகள் கேளீரோ? - பல பித்த மதங்களிலே தடுமாறிப் பெருமை அழிவீரோ? - பாரதியார்.) 

அந்த சுத்த விழிப்புணர்வாகிய ‘அறிவு’ எதை அறிகின்றதோ, அந்த அறியப்படும் பொருளும், அந்த பொருளைப் பற்றிய அறிவும் என அறிபவன், அறிவு, அறியப்படும் பொருள் ஆகிய மூன்றும் ஒன்றாகிய ஒரு நிலையில், அந்த அறியப்படும் பொருளுக்கு சாட்சியாக எது இருந்துக் கொண்டு, அனைத்தையும் அறிகின்றதோ அதுவே, “அறிவு” எனப்படுகின்றது. அதைத்தான் சிவம் எனப்படுகின்றது. 

அவ்வாறு அறியப்படும் பொருளொன்று, உண்மையிலேயே இருக்கிறதா? இல்லையா? என்று அறிவதற்கே அந்த “அறிவு” இருந்தால்தான் முடியும் என்பதினால், அந்த சுத்த அறிவின் இருப்புணர்வு நிலையைத்தான் ‘விழிப்புணர்வு நிலை’ எனப்படுகின்றது. 

அத்தகைய விழிப்பு நிலை உணர்வு ஒன்று மட்டுமே, முழுமுதல் உண்மையாக இருக்கவும் செய்கின்றது. அதற்கு வேறாக எதுவுமே இல்லை என்பதுவும் புரிகின்றது. 

இந்த உலகமே உண்மையிலேயே இருக்கிறதா? இல்லை! வெறும் தோற்ற மாயையா? என்ற சந்தேகம் ஒருவருக்கு உண்டானால்கூட, இதை அறியக்கூடிய அறிவாக “நான் இருக்கிறேன்” என்ற தன் சுயத்தை (தன்னுணர்வை) அவர் என்றுமே சந்தேகிக்க மாட்டார். 

இத்தகைய உண்மையாகக் காணப்படுகின்ற இந்த உலகத்தின் வியாவகாரிக சத்யமாக உள்ள அனைத்திற்கும் சாட்சியாக இருந்துக் கொண்டு, மற்ற எல்லாவற்றையும் விட, தன்னில் தானாய் முழு உண்மை நிலை உடையதாக இருக்கின்ற, இருப்பாகிய இந்த விழிப்புணர்வு அறிவை மட்டுமே சாஸ்திரம் “பாரமார்த்திக சத்யம்” என்கின்றது. 

அந்த வகையிலே, ‘சித்’ ஆகிய அறிவு, ‘சத்’ ஆகிய இருப்பாக (உண்மையாக) இருப்பதினால்தான், அதிலே ஆனந்தம் அடைய முடிகின்றது. 

அந்த ஆனந்த அறிவின் உண்மையான இருப்பே, “சச்சிதானந்தம்” எனப்படுகின்றது.

ஓம் தத் சத்!